Kraters en mijnen

De West-Vlaamse provincie doet een grote inspanning om de recreatie te bevorderen. Daartoe werden er in het verleden fiets- en wandelpaden aangelegd die kriskras doorheen de regio laveren. Het landschap is dan ook bezaaid met allerhande paaltjes die de participanten wegwijs moeten maken. In toeristische centra zijn kaarten te koop waarop de routes gedetailleerd zijn afgedrukt. Gewapend met zo'n kaart over het wandeltraject in en om Wijtschate, begaf ik me op een vroege woensdagmorgen op pad. De omloop met als titel 'Kraters en Mijnen' vertrekt aan de kerk op het dorpsplein. Oktober profiteerde al van een prachtige nazomer, maar deze ochtend liet de zon het afweten en hadden de weergoden me getrakteerd op niet-aflatende mist. De akkers ademden de dauw uit en overal was het merkwaardig stil. Ik had amper 100 meter zicht en waande me in de jaren 14-18. Na een half uur stappen was de zon sterk genoeg om de laaghangende wolken weg te blazen. Vergezichten richting Ieper en de Kemmelberg klaarden open. Stil torende de 'Dikkop' van Mesen aan de kim. Onderweg las ik vele straatnamen en andere bezienswaardigheden. Elk had zijn eigen naam en deed me raden naar de ontstaansgeschiedenis. Welke anekdote leidde er naar de 'Scheerstraat', de 'Maedelstede Krater', het 'Spanbroekmolen Cemetry'? Achteraan de kaart is wel een uitleg te lezen, maar ongewild ging ik zelf op zoek naar eventuele verklaringen. Als snel vliegt de tijd als je je daarop concentreert. Via de 'Pool of peace', eigendom van TocH Poperinge en een waar minireservaat voor vis en vogel, kwam ik via de Wulvergemstraat in een kleine kom tussen Wijtschate en Mesen. Een Duitse bunker slaat je kil gade en een bord vertelt je hoe het eraan toe ging in 1917. Ongelofelijk dat het er nu zo stil is... Na anderhalf uur stappen verwelkomden de kerkklokken me terug aan het Kerkplein.