01 mei 2008

Zwart-wit

Jürgen Schadeberg, een topfotograaf met roots in Zuid-Afrika, stelt tentoon in de Westervleugel van de Ieperse Lakenhallen. 88 ingekaderde foto's hangen er tegen de witte muren als stille getuigen van onrecht, scheefgetrokken wereldsituaties, politieke evenementen uit Zuid-Afrika, Glasgow, London en Berlijn. De internationale fotojournalist Jürgen Schadeberg is al 56 jaar actief. In 1950 ruilde hij het door oorlog verscheurde Berlijn in voor Zuid-Afrika en documenteerde als een van de enige blanke fotografen het Afrikaanse dagelijks leven. Centraal in zijn beelden is de opkomst van het verzet tegen en de repressie door het apartheidsregime, het leven en de cultuur in de townships. Op de opening was er weinig volk, waren ze allen gaan barbecueën met het mooie weer of is deze éminence grise echt niet gekend in onze contreien? Het getal 88 van de even zovele estolde (?) beelden, deed me denken aan de toetsen van de piano, ivoor en ebbenhout, en aan het geluksgetal 8 bij de Chinezen.

‘The Lens of Humanity’ loopt van 27 april tot 10 juni in Westervleugel, Lakenhallen, Ieper en is alle dagen van 13.30 uur tot 17.00 uur te bezichtigen, behalve op maandag. Ingang is gratis. Voor meer informatie surf naar www.dequeeste-art.be of www.acci.be. Voor specifieke informatie over één van de geëxposeerde foto’s, mail naar info@dequeeste-art.be.

Een noorderlijk kantje

Jazzcombo Saltamontes kwam de Ieperse Stadsschouwburg op vrijdagavond 25 april onveilig maken met hun Bord du Nord-programma. Het ensemble bestond uit een overjarige drummer, een slome contrabassist, een dwerggitarist, een vlezige accordeonist en een pezige koperblazer. Deze vaste groep werd aangevuld met een Duitse, attractieve zangeres, Ulrike Kühlich. Grootvader percussionist was een haarscherp nauwkeurige doktersfiguur die zich zeker geen hartaanval zou spelen. Hij hield de swingende ritmes onmeedogenloos in het gareel en mende zijn medemuzikanten met strakke hand. De bassist, Henk de Laat, was een lange Peter Van Peteghem-figuur met koolschoppen van handen. Hij plooide zich menigmaal als een wurgslang rond zijn basviool en gaf een uiterst perfecte intonatie. De gitarist bekommerde zich om weinig en begeleidde alsof zijn leven ervan afhing. De ietwat mollige accordeonist had vliegensvlug vingerwerk in petto, vooral zijn diminutie in 'La Fuite' werd gesmaakt. Sam Vloemans, de componist van menig werkje en de leider van de band, was de trompettist annex bugelblazer. Met verve blies hij melodieën en effecten de zaal in. Zangeres Kühlich had een mistige hese altstem waarmee ze op prachtige wijze allerhande geluiden produceerde. Enkel haar Engels had een raar accent en soms een te lage intonatie. Hun pauzeloze programma duurde anderhalf uur en er konden 3 bisnummers af. De composities waren van hoge kwaliteit en de uitvoering was tiptop: een ware aanrader.