HemelBed opgedoekt

Beste lezer, door persoonlijke omstandigheden wordt het HemelBed stopgezet. Ik dank langs deze weg alle lezers die door de jaren heen het HemelBed steunden. Sporadisch schrijf ik nog wel eens wat maar dan op mijn eigen blog.

Ludo Geloen

HemelBed 111

Ramparts

Sedert enkele jaren schieten allerhande B&B's in Ieper uit de grond. Iedereen die een wat groter huis heeft en een even groot hart voor bezoekers, arrangeert een hotelkamer. Mooi zijn de verschillende namen en stijlen; er is voor elk wat wils. Velen zijn op de oorlog geïnspireerd. Heb je een kamer nodig in de omgeving van de vredesstad? Geen nood, via http://www.guesthouses.be/ieper/ is er zeker één te vinden. Daarnaast ontstonden vele winkels, citytours en dergelijke. Ook enkele musea werden uitgebouwd. Combinaties zijn er ook: een café met een lekker vredesbier én een museum. Aan de Rijselpoort is er zo eentje met een kersverse webstek. Engelse toeristen zijn gedoemd om elk jaar terug te keren om alles wat de laatste jaren in Ieper van start is gegaan, te komen bezoeken. En er bestaan van die Britten die dit ook doen. Het Kanaal oversteken is voor hen een jaarlijks plezier geworden. Ze zijn niet te stoppen en doorzoeken de hele streek naar bezienswaardigheden over de Great War. Er is dus nog een florissante toeristische toekomst weggelegd in de frontstreek.

Top 10

Kent niet elk dorp zijn blaaskapel, fanfare of harmonie? Sommige formaties bestaan al meer dan honderd jaar en zijn bovendien jong van hart. Ze luisteren niet alleen de feestelijkheden in eigen dorp op, maar ze treden ook aan in diverse stoeten in de streek (Kattenstoet, Hoppestoet...). De grens met Frankrijk oversteken, is voor hen kinderspel om er in Steenvoorde, Belle en andere mooie steden uit Pas-de-Calais even mee te blazen. Op zaterdag 2 mei was ik aanwezig op het jaarlijks lenteconcert van de 'Vijverzonen' van Dikkebus. Op het programma stonden hun tien mooiste werken die ze ooit hadden gespeeld. Het voorprogramma werd gebracht door het trommelkorps 'Ticabusca Drumband' dat vooral bestaat uit jonge snaken die na de pauze graag even de clown uithingen. Naast de beginnerszenuwen, was ook het speelplezier van hun gezichten af te lezen. Nicoals Vierstraete mocht even later het echte concert op gang trekken met werken van over de hele wereld. Na het optreden was er een korte verkiezing om een bisnummer te vinden. Het waren hilarische toestanden bij deze telling, een goed gevonden manier om het publiek beter te doen luisteren. Nadien was een frisse borrel met een stevige babbel welkom. Deze muziekverenigingen zijn goud waard bij het vormen van jonge muzikanten. Het is een ware springplank voor jong talent en een bron van speelvreugde voor iedereen.

Kattenstoet

Om de drie jaar trekt Ieper de straat op om haar historische stoet rond de kat te brengen. Iedere keer is het bang afwachten wat de weergoden in petto hebben. Toch was de zon van de partij op de tweede zondag van mei, 'moederkensdag' overigens. Het parcours stond propvol kijklustigen. Als naar gewoonte vertrok de promotiecolonne met vooral spekkesmijters als eerste. Ook ballonnen en balpennen werden de deur uitgezwierd. Dolle pret dus voor de kleintjes onder ons. Na een te lange pauze van een half uur vertrok dan de echte stoet. Vele mooie grote wagens werden door boerenpaarden voortgetrokken. Acrobaten allerhande sprongen de straten door en gemaskerde figuren kleurden het geheel. Ook enkele vuurspuwers werden opgemerkt en talloze figuranten speelden hun toneel. Een waar spektakel. De dag werd zonder enige regendruppel afgerond met de kattenworp op de Grote Markt.

HemelBed 110

1 mei en we zijn alweer aan het werk... Met de vorige editie van ons HemelBed ben ik vergeten te poneren dat met de 109° keer op 1 april we aan jaargang negen toe waren. Reeds 1 jaar hiervan is geplaatst met dit blogsysteem.

Stad met vleugels

Een massa mensen staan rond vier ijzeren palen en kijken allemaal naar een punt dat midden boven hen hangt. Op dat punt bewegen twee mensen aan twee striemen van wit laken. Ze halen er halsbrekende toeren uit, verstrengeld in en rond elkaar. De zwaartekracht lijkt hen geen parten te spelen. Iedereen kijkt ademloos toe en vergeet tijd en plaats. Iets verder, op de Ieperse markt jongleert er een waaghals met fakkels op een hoge eenwielfiets. Via een kleine microfoon houdt hij de hele menigte die toegestroomd is, in bedwang. Allen staren vol verwachting naar zijn hoge en warme positie. Iets verder voeren twee clowns rond een schommel een sketch op. Veel meer dan een oude fiets en wat ballen hebben ze niet nodig om een halfuur de toeschouwers met hun fratsen te boeien. Naast de lakenhalle stoppen er drie treintjes en twee huifkarren om de vele kijkers en sympathisanten van deze zoveelste 'Gevleugelde Stad' naar het Esplanadeplein te brengen. Een korte, maar trage rit brengt je naar de omgeving van het kruitmagazijn waar nog veel moois te beleven valt. In dit weekend voor Pasen waren de weergoden gunstig gezind en konden vele acts buiten doorgaan. Een origamiartiest komt zijn geplooide papierkunstwerken en veel wijsheid tentoonspreiden. 'Les Frères Lumières' zetten alles in een ander licht en nog zovele andere artiesten proberen het beste van zichzelf te tonen. Het jaarlijkse evenement lijkt echt uit te groeien tot een volwaardig en uniek gebeuren.

Kruisweg 1

Getallen zijn soms heel belangrijk in kunst en het maken ervan. Dat is zeker zo bij het componeren. Er zijn componisten die zich overladen met tal van formules en reeksen (zie de hype midden de 20e eeuw rond de serialisten Boulez en Stockhausen). Soms zijn bepaalde traditionele zaken überhaupt aan een aantal wetmatigheden vastgeklonken. In de Goede Week naar Pasen toe is het publiek soms op zoek naar mooie kruiswegschilderijen. Kerken lopen niet meer vol voor hun missen, maar mensen zijn nog wel sterk gebrand op religieuze kunstschatten. De kruisweg telt sowieso 14 of 15 staties. De opeenvolging van beelden vertelt het lijdensverhaal van Christus. In deze paastijd werd in Langemark een nieuwe kruisweg van de hand van schilder Luc Hoenraet ingezegend. Zijn werk is doordesemd met kruisen. Toch blijft hij sober met vijf doeken. Geen vijtien dus, maar enkel vijf waarop hij de gesublimeerde versie geeft van deze lijdensweg. Het geheel kreeg een mooie plaats in de kerk van Langemark, die altijd voor het publiek openstaat.

Kruisweg 2

Elk jaar wordt wel iemand van de groten der aarde in de bloemetjes gezet en meestal postuum. Bij de klassieke componisten is dit ook zo. Bach, Mozart, Wagner, Chopin... ik noem er maar een paar die om de zoveel jaar aan bod komen. Per jaar circuleren er wel langere lijsten met minder bekende namen en worden er werken van hen uitgevoerd. 2009 werd een Händeljaar, al is Felix Mendelssohn (geboren in 1809) ook geen van de minste. Händel was de evenknie van de grote Bach, ook geboren in 1685, maar niet gestorven in 1750 zoals Johann Sebastiaan. Hij hield het nog 9 jaar langer uit, tot in 1759. In Langemark wilde men de aankoop van een nieuwe kruisweg (zie artikel hierboven) toch niet zomaar laten voorbijgaan. Samen met het Davidsfonds wilde men er op paasmaandag een groots feest van maken. Hun oog viel op een uitvoering van de Messiah (het grootste werk van Georg Friedrich) door het Collegium de Dunis onder leiding van Ignace Thevelein. Een koor van een 30-tal zangers nam het op tegen een 12-koppig ensemble. Vier solisten namen de solorollen voor hun rekening. Dit oratorium heeft een lengte van twee en een half uur muziek dat werd onderbroken door een korte pauze. Het is evident dat het publiek niet altijd even aandachtig kon zijn tijdens zo'n lange uitvoering. Toch werd er weinig gekucht en werd er goed opgelet. De akoestiek van de St.-Pauluskerk is dan ook magnifiek. Alle toehoorders, zelfs op de laatste rij, konden ten volle meegenieten van het spektakel. Zelfs het mijns inziens te kleine ensemble kon de kerk goed vullen. Spijtig van de vele onvolkomenheden bij de beide violisten. Dit kon beter. Verder kwamen de houtblazers wat weinig uit de verf. De trompettisten waren dan wel weer heel goed en konden de slotpassage mooi kleuren. De uitvoering was technisch piekfijn in orde, al kon deze dan weer de verwachte tekstexpressie tijdens het lijdensgedeelte niet ten volle verklanken. Overheen dit prachtige werk ontstaat er door een tekort aan variatie in de expressie een afmatting bij de luisteraar. Ik werd maar één keer wakker geschud door wat verbale expressie bij tenor Jan Van Elsacker tijdens zijn aria vlak voor het overbekende Hallelujah, dat tevens wat punch miste. Anders waren de solisten wel in goede doen. Een gesmaakte sopraanpartij van Sarah Peire kon mij bekoren en de technische geroutineerdheid van altus Patrick Van Goethem ook.

Even Volondat

Op vrijdag 24 april kwam voorwaar Pierre-Alain Volondat naar de Gotische zaal te Poperinge. De aanleiding was een huldeconcert ter ere van Patrick De Hooghe, pianist aan de Poperingse academie. Enkele leerlingen mochten de avond openen en speelden een puik programma. Nadien gaven beide profpianisten (Patrick en Pierre-Alain) enkele solostukken ten beste en eindigde het geheel met twee vierhandige werken van respectievelijk Schubert en Fauré. Volondat zal wel altijd het stigma blijven dragen van zijn optreden en overwinning in de Elisabethwedstrijd van jaren terug. De stijve hark is wel veranderd. Hij is wat aangekomen en speelt af en toe met wat humor op het podium. Het duo speelt al ettelijke jaren vierhandig piano. De zaal kon wat meer gevuld zijn. Het publiek was wel degelijk heel luisterbereid en enthousiast. Het was een unieke gelegenheid om deze toch grote naam uit het kleine pianistenwereldje te kunnen horen op de Schimmelvleugel van het stadhuis.

HemelBed 109

April: maand van één vis en vele grillen...

Folk 1

Op donderdag 5 maart stond een 20-koppig orkest op de planken in het Folk te Dranouter. Het Orchestre International du Vetex bestond hoofdzakelijk uit blazers (3 trompettisten, 1 bugelspeler, 3 trombonisten, 1 bastubaïst en suzafoonblazer, 1 baritonsaxofonist, een klarinettist en altsaxofonist, een gitarist, 2 accordeonisten en een paar percussionisten waaronder één der kleinste dames ooit op een podium. Een sensuele zangeres met een fluwelen altstem vervolledigde de groep. Van begin tot eind brachten ze spetterende muziek. Een klankmuur vol ophitsende ritmes, snel veranderende passages, syncopes en plotse versnellingen stond op het menu. Op een wit zeil werd een projectie gebracht die de muziek verplaatste naar de balkan. Alleen de belichting kon wat beter. Lichteffecten waren er bij de vleet, maar meestal gebeurde dit in een te donkere omgevingen met een te late plaatsing van de volgspots. Het orkest bestond uit vele nationaliteiten: Belgen, Fransen, Italianen, Serviërs en Bosniërs speelden er samen op los. 'Balkan Banquets' was een festijn vol verschillen. Een aankondiging op hun website gaat als volgt: Balkanmuziek is 'in', zoveel is duidelijk. Toch wil de voorstelling 'Balkan Banquets' veel meer zijn dan een concert dat voortborduurt op die vrolijke balkanhype. Met de voorstelling 'Balkan Banquets' gaat het Orchestre International du Vetex precies op zoek naar de niet voor de hand liggende clichés en gelijkenissen tussen België en de Balkan... Uiteraard met veel feestelijke en melancholische muziek, maar ook met filmbeelden, poëzie en typische gerechten! Voor 'Balkan Banquets' gaat Orchestre International du Vetex verschillende keren op stap in de Balkan. Ze gaan er samenwerken met muzikanten uit Servië en Bosnië, o.m. met Ivica Vucelja (Balkanto Vero) en enkele jonge muzikanten uit Mostar en Sarajevo. Het uitgangspunt is simpel: "Hoe correct zijn de vele clichés en vooroordelen die over de Balkan bestaan? Hoe belangrijk is muziek om wonden te helen? Hoe cruciaal zijn die verschillen tussen Serviërs en Bosniërs én welke rol speelt muziek daarin". En vooral: "Wat kan een grensoverschrijdend orkest als Orchestre International du Vetex, met Walen, Vlamingen en Fransen, leren van zijn Servische en Bosnische geestesgenoten". Hoe anders is het separatistische discours dat de voorbije jaren in ons eigen land steeds luider gaat klinken, van datgene dat de Balkan jarenlang in de greep had? Uiteraard zijn er verschillen tussen regio's en culturen, dat is maar goed ook, maar worden die verschillen niet veel te conservatief en angstig benadrukt? Is populaire feestmuziek niet dé manier om die verschillen net wat te gaan relativeren? Het resultaat wordt een fascinerende voorstelling met veel feestelijke muziek, maar ook met heel wat tristesse en nostalgie...naar vroegere tijden zonder pijn. Om de tijd die vaak te traag gaat, dan weer te snel op alles en iedereen inhakt. Voor 'Balkan Banquets' wordt het Orchestre International du Vetex uitgebreid met de muzikanten van Balkanto Vero en enkele jonge muzikanten uit Mostar en Sarajevo. De muziek wordt ondersteund door filmbeelden die worden gemaakt door jonge cineasten uit Kortrijk en Servië. Elk op hun beurt geven ze hun kijk op grenzen en hoe die al dan niet te overstijgen. 'Balkan Banquets' wordt vooral een feest! Een statement waarbij feestelijke muziek en kleurrijke fantasie een alternatief willen bieden voor een grijze samenleving waarin grenzen veel te statisch worden ingevuld...

Folk 2

Al enkele jaren spannen de muziekverenigingen samen om een Heuvellandweekend vol optredens in het Folk in Dranouter te organiseren. Op zondag was er om 11 uur een aperitiefconcert waarin leerlingen uit de academies van Ieper en Poperinge, die wonen in de kleurrijke gemeentes rond de prachtige heuvels aan de Frans-Belgische grens, mogen optreden. Meer dan 20 solisten en/of ensembles traden er op onder het organisatorische oog van coördinator Michael Pinket die ook de pianobegeleidingen verzorgde. Jonge muzikanten die amper nog maar enkele maanden hun instrument bespelen, deden de toehoorders in bewondering staan. De gevorderden brachten mooie vertolkingen van ingestudeerd werk. Gitaarorkest Guitaristiek o.l.v. Annelies Detru beet de spits af en een mooie afsluiter werd 'Oblivion' van Astor Piazzolla door accordeonist Ignace Braem. Alle participanten verdienen een grote pluim!

De Speelschaar

Hoeveel blaaskorpsen het Vlaamse land telt, weet ik niet. Het moeten er ontelbare zijn. En als de lentezon haar intrede doet, komen deze harmonieën en fanfares graag naar buiten. Zo ook de Speelschaar van het Stanislascollege (onder de leiding van J.M. Tahon - zie foto) te Poperinge. De kapel zat op een zaterdag midden maart afgeladen vol. De presentatoren hadden werk gemaakt van een uitstap met de boot. Het programma was doorspekt met uitheemse melodieën die met een cruise aangedaan konden worden. Het leerlingenkorps werd naar jaarlijkse gewoonte uitgebreid met oud-leerlingen en leraren. Ook een groep dansers kwamen op het einde de feestvreugde vergroten. En last but not least kwam zanger Franky Pluym en enkele vrolijke zangeresjes het slotlied zingen.

Nightbird

Op vrijdagavond 20 maart was het 'Nightbird Trio' te gast in de Poperingse gotische zaal. Toen we onze wagen parkeerden in het overvolle centrum van de hoppestad, wisten we al aan twee zaken dat het feest in de stad was. Op de markt stond een stampende kermis het volk te plezieren en de straten lagen vol confetti. Op de zondag van dit weekend zou de carnavalstoet weer door de straten trekken en de jongeren van het kleuter- en lager onderwijs hadden er hun stoet al op zitten. Dit leek me allemaal grote fun. Toch waren we vooral benieuwd of het zware geluid van de versterkers op de markt niet de tere klanken van het snaartrio zouden storen. De concertzaal van het stadhuis ligt weliswaar enkele verdiepingen hoger, maar toch zijn de ramen er flinterdun en zeker niet bestand tegen enkele decibellen van naburige pa-installaties. Niettegenstaande dat omgevingsgeluid kon het trio (dat bestond uit 2 gitaren en een cello) toch het publiek boeien. Werk van Scarlatti, Vivaldi, Villa-Lobos en Armand Coeck werden door deze toch ietwat rare bezetting ten beste gegeven. Veel van de composities waren bewerkingen van de hand van speelster Dumortier en hun mentor Coeck. Spijtig dat de beide gitaristen elk een geheel andere speelwijze erop na hielden. De oudere hardere speelwijze van Dumortier stak vooral af tegen het wat zachtere en doffere, intiemere spel van leerling D'Haene. Cellist Vercruysse daarentegen slaagde erin om zijn cello te doen zingen. Het trio was mooi in balans en is een mooi kamermuziekensemble.

Het monster in de spiegel

Op zaterdag 21 maart was Thé Lau terug op bezoek in de stadsschouwburg te Ieper met zijn show 'Tussen Amstel, Schelde en Taag'. Zelf weet hij ook wel (hij bevestigde dit in een mooi lied) dat hij niet moeders mooiste is en daarom had hij waarschijnlijk gerekend op de parel aan de Portugese muziekkroon, Maria de Fatima . Zij bracht fadoliederen terwijl Thé af en toe wat mee neuzelde in het Nederlands. Eén enkele keer wisselden ze van taal wat beiden tot wat glimlachende grimassen bracht. De muzikale begeleiding bestond uit twee gitaristen en een toetsenist. Vooral een Portugese gitaar met zijn heldere snaargetokkel kon mijn aandacht wegdragen. Visueel was er soms wat te veel rook. Thé kon zich zoals gewoonlijk niet stilhouden in zijn ronde en toch ook wat vierkante bewegingen. Enkel Maria stond rondborstig en pal achter haar microfoon. De avond was veel te snel voorbij. Deze meeslepende muziek houdt je oog en gevoel sterk weg van je besef van tijd. Enkele bisnummers waren dus graag meegenomen.

Een aria vol gitaarklanken

Kleine zaal de 'Aria', boven het café van het Hoppemuseum te Poperinge, is een voltreffer wat betreft akoestiek. De ruimte is niet al te groot, heeft een moeilijk podium dat in twee delen opgesplitst is en een 150-tal stoelen. Vroeger werden er films gedraaid en enkele jaren terug werd ze bijna niet meer gebruikt. Toch heeft de plek tal van mogelijkheden: ze ligt niet ver van het centrum, een café is ook al dichtbij en de nabijheid van het museum is een trekpleister. Annelies Detru en Frederick De Baene, twee gitaristen (de één reeds leerkracht aan de Poperingse academie en de andere student met een conservatoriumjaar in het vooruitzicht en leden van het gitaarorkest Guitaristiek), sloegen de handen in elkaar om een gitaarconcert op poten te zetten. Frederick speelde beheerst en technisch correct. Annelies had virtuozer materiaal op haar programma staan. Vooral de 'Variationen' van Mertz (een Hongaarse componist) en de 'Appalachian Dreams' van Duarte konden mijn hart wegdragen.

HemelBed 108

Februari was voor mij (en dat blijkt uit onderstaande artikels) vooral een muzikale tijd. De kortste maand werd ingevuld met enkele pareltjes van concerten. In de donkere winterse dagen heeft de mens blijkbaar nood aan rust en bezinning, zit hij met een vraag naar transcendentie. Het middel bij uitstek is dan de meest abstracte taal die mogelijk is, de kunsttaal der klanken.

Il trionfo del tempo

'Il trionfo del tempo e del disinganno' is het eerste oratorium van Händel, geschreven in 1707. Dertig jaar later herschreef hij het geheel en breidde het zangstuk uit van twee naar drie delen. Wellicht door veel levenservaring kwam hij van de desillusie in de waarheid te vallen, want ook de titel werd veranderd. Het werd nu 'Il trionfo del tempo e della verità'. Dit jaar vieren we deze topster uit de baroktijd, omdat hij 250 jaar terug stierf. In 2007 doopte een kersvers ensemble zich tot 'Il Trionfo del Tempo' en specialiseerde zich in de authentieke uitvoeringen van renaissance- en barokwerk. Op vrijdag 6 februari was dit vierkoppige muzikale groepje te gast in de Stadsschouwburg van Ieper. West Classic had hen uitgenodigd voor een anderhalf uur durend programma van Italiaans werk uit de 17e eeuw. Klavecimbelspeler Bart Rodyns begeleidde de drie solisten naadloos. Maia Silberstein produceerde een feilloze intonatie op haar viool terwijl blokfluitiste Liesje Vanmassenhove de zaal trakteerde op verschillende types van haar instrument. Af en toe kwam tenor Jan Van Elsacker het trio op het podium vervoegen om zijn expressieve stem ten gehore te brengen. Zestien gangen had dit muzikaal menu met een korte pauze ertussenin. Misschien lijkt dit veel voor één avond, maar vele van deze werken duurden niet langer dan vijf minuten. Het ensemble liet het publiek niet rusten tussen de werken in. Soms viel het niet op dat er al een andere compositie begonnen was. Welke filosofie hierachter zat is me onduidelijk. Een muzikaal werk heeft tijd nodig om zich in de ruimte te plaatsen. Door geen spaties tussen de werken te laten, creëer je mijns inziens een nerveuze atmosfeer. Wel goed waren de vele vertalingen van de gezongen teksten die gevolgd konden worden in het programmaboekje. Desalniettemin was het toch een mooie avond, spijts het feit dat er maar weinig toehoorders waren. Dit jonge ensemble verdient een grotere toeloop aan belangstellenden.

Verborgen Tuin

Schoonheid wordt niet zomaar voor onze voeten gegooid. Om deze lenige dame te vinden, moet je soms op reis gaan, op ontdekkingsreis... Of soms moet je jaren geduld oefenen tot je de ware verblijfplaats van deze lastige freule gevonden hebt. Twee muzikantes die al jaren samen musiceren wilden hun zoektocht verklanken en vastzetten op een cd. Fluitiste Ilse Vromans en harpiste Valerie Rijckmans bundelden 20 jaar terug hun krachten en speelden ettelijke jaren in duo. Hun cd 'Verborgen Tuin' werd met een concert voorgesteld op zaterdag 7 februari in CC 't Kasteeltje te Nieuwpoort. Het zaaltje zat afgeladen vol met familie, vrienden en sympathisanten. Uit de programmatie van het concert en de cd bleek dat het koppel zich specialiseert in vele stijlen: barok, modern, folk en wereldmuziek. Dit brengt mee dat beide vele instrumenten bespelen. Het podium stond vol met verschillende harpen: concertinstrument, Keltische harp, eentje uit Afrika, een elektrisch exemplaar en een schootharp. Ook Ilse bezit menig fluitje: klassieke dwarsfluit, etnische bamboefluit, altfluit, whistle, Ierse fluit en een Japanse shakuhashi. Composities kwamen van heinde en ver: Afrika, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Japan en België. De tuin werd dus al vlug bezet met vele in- en uitheemse bloemen. Als slot van het concert werden heel wat medewerkers in de bloemetjes gezet. Vooral ook de mooie bindteksten van en door Dirk Ooms waren een welkome toets in het geheel. Het hoge technische kunnen van beide solisten viel op. Het is geen sinecure om stuk na stuk, zomaar te veranderen van het ene instrument op het andere. Mijns inziens bezit de cd een grotere kracht aan sfeerschepping dan het concert. De klankkleur van deze beide tere instrumenten vraagt bij de luisteraar een grote stilte. De verborgen tuin is niet zomaar gevonden. Hij ligt in een klein hoekje en is vooral te spotten via het pad van de bezinning. Al was het zaaltje heel knus, toch kan de huiskamer veel intiemer zijn zodat de muziek nog meer tot de luisteraar spreekt. De cd is een fleurig geheel met veel paarse, rode en groene tinten. De muziek verbeeldt vooral een Engelse tuin van veel verschillende bloemen, verweven in vele klanken, stijlen en sferen. Een must voor iedereen die van intieme kamermuziek houdt.

De windfee blaast

zich eeuwig, haar

bries wordt

een harem breed.

Ze trekt aan

een witte krulwilg,

armen wiegen

de hemel bloot,

haar kind wordt

een harp aan

zoetgevooisde stemmen,

de bomen walsen

zich kaal.

Ze waagt zich

eeuwig jong.

Gregoriaans te Veurne

Terwijl de Schola Cantorum 'Henricus Beauvarlet' onder leiding van Jan Vermeire de vespers aan het zingen was, zat ik te luisteren vanuit het koorgestoelte naar deze eeuwenoude gezangen. Vanzelf gaan je geachten naar vervlogen tijden. Wie zat er honderden jaren terug op deze plaats? Hoe waren te ritussen dan? Hoe zong het volk? Wat waren de maatschappelijke verhoudingen? Nog vele vragen bestookten me in deze mediatie. Op die zondagmiddag 22 februari improviseerde Chris Dubois op het orgel van de St.-Walburgakerk. Themata waren de antifonen, hymnen en eenstemmige gezangen die mooi vertaald waren uit het Latijn. Elkeen kon via een mooi programmaboekje het geheel volgen. Het publiek was vooral bevolkt met oudere mensen. Ikzelf heb de gregoriaanse mis nooit gekend. Toch houd ik van deze traditie. Menig orgelwerk dat door mijn vingers is gegaan, werd geconcipieerd vanuit deze zangstijl. Ook het besef dat traditie op zich in een mensenleven belangrijk is, was één van de gedachten door de wierook ingegeven. Ik ben niet conservatief, maar het bewaren en kunstvol in stand houden van oude gewoonten vind ik belangrijk. De toekomst is namelijk altijd gevestigd op de fundamenten uit het verleden. Een evolutie kan maar slagen als je weet van waar je komt. Ook respect wordt afgedwongen als je weet dat alle meerstemmige muziek startte vanuit het gregoriaans. Naar jaarlijkse gewoonte worden deze Vespers in Middelkerke en Veurne gebracht en dit jaar mag Veurne de start van het driejaarlijks gregoriaans internationaal festival inleiden. Dit gebeurt op zondag 17 mei.

HemelBed 107

Honderdenzeven lijkt me een mooi priemgetal, al heb ik het moeten narekenen dat dit cijfer het weldegelijk is. Deelbaar door 3, 7, 11, 13 en zo verder... De elektronische rekenmachine van mijn pc kwam prompt opdagen met ontelbare cijfers na de komma. 107 delen door 17 wordt bijvoorbeeld 6,2941176470588235294117647058824. Hoe getallen een dans kunnen uitvoeren en hoe ze elkaar toch volop respecteren: mooi in de rij, democratisch, niet jaloers en zonder bekvechten volledig juist blijken te zijn. Het spelen met getallen is dan ook een exacte wetenschap en is wars van emoties en menselijkheden. Het toont wel aan dat het zoveelste HemelBed meedeint op de tijd, een schip dat o zo genadeloos is.

West Classic met Nieuwjaarswensen

Op vrijdag 9 januari staken de serviceclubs van Ieper en Poperinge met West Classic de koppen bij elkaar om naar jaarlijkse gewoonte een concert annex receptie te organiseren. Alle genodigden konden nadien bijpraten in de Lakenhalle van de kattenstad. Muzikale gasten waren het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie o.l.v. Jean-François Chamberlain en violiste Vineta Sareika. Deze soliste kon zich tweemaal bewijzen, eenmaal voor de pauze met een solosonate van Bach en later met het 'Introduction et Rondo Cappricioso' van Saint-Saëns. De viool die ze hanteerde had een frêle, dunne maar rijpe klank: heel gedegen voor haar barokwerk, al kon het romantische werk van de componist van 'Carnaval des animaux' wat meer diepgang in de klank gebruiken. Het strijkersensemble had een mooi programma uitgekozen dat liep van barok, over romantische naar hedendaagsere klanken. Mijns inziens waren de tempi soms wat te snel, vooral in het Concerto van Vivaldi. Het werk van Elgar daarentegen werd heel lief en teder voorgedragen. De 'Simple Symphony' van Britten werd zeer gesmaakt. Het concert eindigde met een jeugdwerk van de gevierde Mendelssohn (die 200 jaar geleden geboren werd). Misschien was het beter geweest om met de 'Serenade voor strijkers' van de Engelse bard, Elgar te eindigen. De Symfonie van Mendelssohn kende maar twee delen en kwam wat te dilettanterig over. Het was toch een geslaagde avond die werd verwarmd door boeiende muziek.

ART

In de Lakenhallen van Ieper is plaats gemaakt voor kunst van eigen bodem. Het 'Salon van Ieperse Kunst' staat open voor iedereen die meent iets te kunnen zeggen met beeldend werk. De vorige edities waren wat gewoontjes. Nu vond ik er nieuwe namen met frisse ideeën. Sober maar heel net zijn de artefacten tentoongesteld. De expositie begint al buiten op de binnenkoer waar een slagboom van Trees Le Roy een eigenzinnige weg wijst. Ook van dezelfde hand neemt iets verder een groot oranje prikbord de aandacht weg van de mooie historische gebouwen. Een publieksprijsvraag doet je nadenken over je eigen smaak, doet de verschillende stijlen met elkaar vergelijken en toetst je eigen relaties met vrienden-kunstenaars.

Mime

Op zaterdag 17 januari zat de toch wel kleine zaal van CC Ghybe bijna voor driekwart vol. Na de pauze zouden 'Heyte & Haeyaert' hun 'Dwergenkelder' spelen. Voor de pauze kwamen 'i Buffoni' een mimespel ten beste geven. Op een sober podium werden enkel wat zwarte schuiloorden opgesteld waar de beide toneelspelers zich achter en voor bewogen. Echt mimespel was het niet, de beide protagonisten maakten allerhande geluiden om hun gebaren te versterken. In een vlot tot snel tempo volgden de scènes zich op. Het geheel, onder de titel 'Badaladak' speelde zich af in en rond vervoerstoestellen. De 'zotten' begonnen in een ordinaire wagen en zaten al vlug in een trein, boot of vliegtuig. Het slot was bestemd voor enkele paarden en de try-out (gecoacht door Daniel Donies) van deze beide gekken stopte in een koets. Een mooi voorbeeld van sobere animatie met volop mooie composities en af en toe wat contrapunt in de opeenvolging van de korte sets van bewegingen.

Gedichtendag

Neem een dichter in bed,
één die wat meer op maten let.

Benen worden langer,
borsten wat pranger.
Ideeën en heupen deinen wat breder
en hier en daar stremt
een lintje in leder.

Laat hem dichter tot hij
uitgezongen is.

HemelBed 106

Gelukkig Nieuwjaar en alle goeds voor 2009, we kunnen er weer tegen... Ondertussen heb ik het VTM-nieuws van 1 uur bekeken en heb er een indigestie aan vuurwerkverslagen aan overgehouden. Naast het vrolijke gedoe van rond middernacht wisten ze niet beter dan alle onheil van de dag nog eens door mijn maag te splitsen. Dan maar weggezapt naar het Nieuwjaarsconcert te Wenen...

KringloopKunst

De Stedelijke Academie voor Beeld in Ieper stalde al haar kartonnen dozen uit in het Kringloopcentrum aan de Steverlyncklaan. In de vorm van uitstalramen, etalages, huisjes en kamers vervaardigden jongeren gebruikskunst. De tweedehandse handelswaar werd in deze kartonnen gevaarten tentoongesteld. Een leuk idee om uit de school te breken en extra muros te trekken.

Harmonie Sint-Cecilia Poperinge

Op zaterdag 6 december, de dag dat de sint de kinderen rapper uit hun bed doet komen, concerteerde de harmonie Sint-Cecilia van Poperinge voor de eerste keer onder een nieuwe dirigent, Bjorn De Kock. De Sint-Bertinuskerk zat goed vol om de puike prestatie van dit blazerskorps te aanhoren. Het 47-koppige ensemble bracht werk van eerder ongekende componisten. Toch werd het een aangename avond vol swingend trompetgeschal, lustige ritmes in de percussiesectie en fluwelen melodieën bij de klarinetten en dwarsfluiten. Ook de saxalto kon af en toe eens soleren en een opgemerkte tubasolo kon er ook nog af. Het samenspel had de dirigent stevig in de hand. Af en toe een kleine intonatiefout bij de dwarsfluiten kon de pret niet bederven. Het programma werd afgesloten met een popmelodie van Robbie Williams. De kersverse voorzitter mag terecht fier zijn op het muzikaal kunnen van deze harmonie.

Gedicht voor Music for Life

Op vrijdag 19 december 2008 werd een gedicht van Marc Dejonckheere om 20 uur op de Ieperse Grote Markt verkocht. Waarlijk een hoopvol idee in deze barre tijden. Elke letter van het gedicht ‘Voor Bicenta, Nema, Jennifer…’ van Marc Dejonckheere (1959) uit Zonnebeke kostte 1 euro. De opbrengst ging naar Music for Life van Studio Brussel, een humanitaire actie ter ondersteuning van moeders en kinderen in kampen, op de vlucht voor oorlog en extreem geweld. De poëtische verkoop was één van de initiatieven georganiseerd door het Rode Kruis, in het kader van Music for Life, in samenwerking met de Ieperse Jeugdraad. Wie een letter kocht, kreeg zijn/haar letter mee naar huis, samen met een kopie van het gedicht, dat speciaal voor de actie geschreven werd. Het gedicht ‘Voor Bicenta, Nema, Jennifer…’ van Marc Dejonckheere - winnaar van ‘Een gedicht voor Ieper’ naar aanleiding van Gedichtendag 2008 - is opgedragen aan alle moeders en kinderen op de vlucht in aanslepende conflicten die zelden nog het nieuws halen. Het Rode Kruis spant zich permanent in om de ergste humanitaire noden in de kampen te lenigen en de moeders opnieuw toekomstperspectief en een waardig leven te bieden. De schrijnende verhalen van Bicenta, Nema, Jennifer, Evirina en Lucy zijn na te lezen op de website www.stubru.be. Als ambassadrice voor Music for Life 2008 reisde Studio Brussel-presentatrice Ayco Duyster naar Oeganda en bracht er verslag van uit.

50 Meesterdichters

De voorstelling van het eerste jaarboek van het Vlaams-Nederlands dichtersgenootschap “De 50 Meesterdichters van de Lage Landen bij de zee” was een succes. Dit beaamden de honderden aanwezigen zowel op de voorstelling in de kok-pit van het gemeentehuis van Koksijde als in Hotelschool Ter Duinen Koksijde. In de raadzaal van het gemeentehuis vond op woensdag 3 december om 16.30 uur de voorstelling plaats van het eerste jaarboek van het Vlaams-Nederlands dichtersgenootschap “De 50 Meesterdichters van de Lage Landen bij de zee”. Na de verwelkoming door eerste schepen Jan Loones, werden gedichten uit het jaarboek voorgedragen door Ilse Chamon, woordkunstenares. Daarna hield Thierry Deleu een kort referaat dat een pleidooi werd voor de minder bekende dichter. Het eerste exemplaar werd door de voorzitter overhandigd aan de eerste schepen, in het bijzijn van cultureel ambassadeur van de gemeente Koksijde, Fernand Florizoone, waarna een druk bijgewoonde receptie plaatsvond. De meeste dichters gingen ook tafelen in Hotelschool Ter Duinen. De gasten werden er ontvangen door directeur Raf Sonneville, waarna Thierry Deleu op een ludieke wijze uitleg verschafte over het initiatief. De 50 NEDERLANDSTALIGE MEESTERDICHTERS zijn (in alfabetische volgorde en niet volgens de datum van hun selectie) Marcella Baete, Bert Bevers, Frans de Birk, Annette van den Bosch, John Brookhouse, Marc Bungeneers, Gunnar Callebaut, Martin Carrette, Greta Casier, Jeannine Debbaut, Lidy De Brouwer, Pierre Declerck, Leni De Goeyse, Jenny Dejager, Thierry Deleu, Luc Demiddele, Ferre Denis, Gwen Deprez, Marleen De Smet, Astrid Dewancker, Germain Droogenbroodt, Fernand Florizoone, Ludo Geloen, Hejatomsma, Patricia Lasoen, Paul van Leeuwenkamp, Frédéric Leroy, Cathy Mara, Mark Meekers, Peter Motte, Edith Oeyen, Ruud Poppelaars, Eric Rosseel, Annmarie Sauer, Maurits Sterkenburg, Pien Storm van Leeuwen, Ina Stabergh, Annemieke Steenbergen, Jet van Swieten, Henri Thijs, Guy Vandendriessche, Yerna Van Den Driessche, Eric Vandenwyngaerden, Jozef Vandromme, Jan Van Loy, Dirk Vekemans, Frans Vlinderman, Katelijn Vijncke, Pom Wolff en Peter Wullen. Het eerste jaarboek wordt op de markt gebracht door Razor’s Edge Edition Gent.