01 mei 2009

HemelBed 110

1 mei en we zijn alweer aan het werk... Met de vorige editie van ons HemelBed ben ik vergeten te poneren dat met de 109° keer op 1 april we aan jaargang negen toe waren. Reeds 1 jaar hiervan is geplaatst met dit blogsysteem.

Stad met vleugels

Een massa mensen staan rond vier ijzeren palen en kijken allemaal naar een punt dat midden boven hen hangt. Op dat punt bewegen twee mensen aan twee striemen van wit laken. Ze halen er halsbrekende toeren uit, verstrengeld in en rond elkaar. De zwaartekracht lijkt hen geen parten te spelen. Iedereen kijkt ademloos toe en vergeet tijd en plaats. Iets verder, op de Ieperse markt jongleert er een waaghals met fakkels op een hoge eenwielfiets. Via een kleine microfoon houdt hij de hele menigte die toegestroomd is, in bedwang. Allen staren vol verwachting naar zijn hoge en warme positie. Iets verder voeren twee clowns rond een schommel een sketch op. Veel meer dan een oude fiets en wat ballen hebben ze niet nodig om een halfuur de toeschouwers met hun fratsen te boeien. Naast de lakenhalle stoppen er drie treintjes en twee huifkarren om de vele kijkers en sympathisanten van deze zoveelste 'Gevleugelde Stad' naar het Esplanadeplein te brengen. Een korte, maar trage rit brengt je naar de omgeving van het kruitmagazijn waar nog veel moois te beleven valt. In dit weekend voor Pasen waren de weergoden gunstig gezind en konden vele acts buiten doorgaan. Een origamiartiest komt zijn geplooide papierkunstwerken en veel wijsheid tentoonspreiden. 'Les Frères Lumières' zetten alles in een ander licht en nog zovele andere artiesten proberen het beste van zichzelf te tonen. Het jaarlijkse evenement lijkt echt uit te groeien tot een volwaardig en uniek gebeuren.

Kruisweg 1

Getallen zijn soms heel belangrijk in kunst en het maken ervan. Dat is zeker zo bij het componeren. Er zijn componisten die zich overladen met tal van formules en reeksen (zie de hype midden de 20e eeuw rond de serialisten Boulez en Stockhausen). Soms zijn bepaalde traditionele zaken überhaupt aan een aantal wetmatigheden vastgeklonken. In de Goede Week naar Pasen toe is het publiek soms op zoek naar mooie kruiswegschilderijen. Kerken lopen niet meer vol voor hun missen, maar mensen zijn nog wel sterk gebrand op religieuze kunstschatten. De kruisweg telt sowieso 14 of 15 staties. De opeenvolging van beelden vertelt het lijdensverhaal van Christus. In deze paastijd werd in Langemark een nieuwe kruisweg van de hand van schilder Luc Hoenraet ingezegend. Zijn werk is doordesemd met kruisen. Toch blijft hij sober met vijf doeken. Geen vijtien dus, maar enkel vijf waarop hij de gesublimeerde versie geeft van deze lijdensweg. Het geheel kreeg een mooie plaats in de kerk van Langemark, die altijd voor het publiek openstaat.

Kruisweg 2

Elk jaar wordt wel iemand van de groten der aarde in de bloemetjes gezet en meestal postuum. Bij de klassieke componisten is dit ook zo. Bach, Mozart, Wagner, Chopin... ik noem er maar een paar die om de zoveel jaar aan bod komen. Per jaar circuleren er wel langere lijsten met minder bekende namen en worden er werken van hen uitgevoerd. 2009 werd een Händeljaar, al is Felix Mendelssohn (geboren in 1809) ook geen van de minste. Händel was de evenknie van de grote Bach, ook geboren in 1685, maar niet gestorven in 1750 zoals Johann Sebastiaan. Hij hield het nog 9 jaar langer uit, tot in 1759. In Langemark wilde men de aankoop van een nieuwe kruisweg (zie artikel hierboven) toch niet zomaar laten voorbijgaan. Samen met het Davidsfonds wilde men er op paasmaandag een groots feest van maken. Hun oog viel op een uitvoering van de Messiah (het grootste werk van Georg Friedrich) door het Collegium de Dunis onder leiding van Ignace Thevelein. Een koor van een 30-tal zangers nam het op tegen een 12-koppig ensemble. Vier solisten namen de solorollen voor hun rekening. Dit oratorium heeft een lengte van twee en een half uur muziek dat werd onderbroken door een korte pauze. Het is evident dat het publiek niet altijd even aandachtig kon zijn tijdens zo'n lange uitvoering. Toch werd er weinig gekucht en werd er goed opgelet. De akoestiek van de St.-Pauluskerk is dan ook magnifiek. Alle toehoorders, zelfs op de laatste rij, konden ten volle meegenieten van het spektakel. Zelfs het mijns inziens te kleine ensemble kon de kerk goed vullen. Spijtig van de vele onvolkomenheden bij de beide violisten. Dit kon beter. Verder kwamen de houtblazers wat weinig uit de verf. De trompettisten waren dan wel weer heel goed en konden de slotpassage mooi kleuren. De uitvoering was technisch piekfijn in orde, al kon deze dan weer de verwachte tekstexpressie tijdens het lijdensgedeelte niet ten volle verklanken. Overheen dit prachtige werk ontstaat er door een tekort aan variatie in de expressie een afmatting bij de luisteraar. Ik werd maar één keer wakker geschud door wat verbale expressie bij tenor Jan Van Elsacker tijdens zijn aria vlak voor het overbekende Hallelujah, dat tevens wat punch miste. Anders waren de solisten wel in goede doen. Een gesmaakte sopraanpartij van Sarah Peire kon mij bekoren en de technische geroutineerdheid van altus Patrick Van Goethem ook.

Even Volondat

Op vrijdag 24 april kwam voorwaar Pierre-Alain Volondat naar de Gotische zaal te Poperinge. De aanleiding was een huldeconcert ter ere van Patrick De Hooghe, pianist aan de Poperingse academie. Enkele leerlingen mochten de avond openen en speelden een puik programma. Nadien gaven beide profpianisten (Patrick en Pierre-Alain) enkele solostukken ten beste en eindigde het geheel met twee vierhandige werken van respectievelijk Schubert en Fauré. Volondat zal wel altijd het stigma blijven dragen van zijn optreden en overwinning in de Elisabethwedstrijd van jaren terug. De stijve hark is wel veranderd. Hij is wat aangekomen en speelt af en toe met wat humor op het podium. Het duo speelt al ettelijke jaren vierhandig piano. De zaal kon wat meer gevuld zijn. Het publiek was wel degelijk heel luisterbereid en enthousiast. Het was een unieke gelegenheid om deze toch grote naam uit het kleine pianistenwereldje te kunnen horen op de Schimmelvleugel van het stadhuis.