HemelBed 109

April: maand van één vis en vele grillen...

Folk 1

Op donderdag 5 maart stond een 20-koppig orkest op de planken in het Folk te Dranouter. Het Orchestre International du Vetex bestond hoofdzakelijk uit blazers (3 trompettisten, 1 bugelspeler, 3 trombonisten, 1 bastubaïst en suzafoonblazer, 1 baritonsaxofonist, een klarinettist en altsaxofonist, een gitarist, 2 accordeonisten en een paar percussionisten waaronder één der kleinste dames ooit op een podium. Een sensuele zangeres met een fluwelen altstem vervolledigde de groep. Van begin tot eind brachten ze spetterende muziek. Een klankmuur vol ophitsende ritmes, snel veranderende passages, syncopes en plotse versnellingen stond op het menu. Op een wit zeil werd een projectie gebracht die de muziek verplaatste naar de balkan. Alleen de belichting kon wat beter. Lichteffecten waren er bij de vleet, maar meestal gebeurde dit in een te donkere omgevingen met een te late plaatsing van de volgspots. Het orkest bestond uit vele nationaliteiten: Belgen, Fransen, Italianen, Serviërs en Bosniërs speelden er samen op los. 'Balkan Banquets' was een festijn vol verschillen. Een aankondiging op hun website gaat als volgt: Balkanmuziek is 'in', zoveel is duidelijk. Toch wil de voorstelling 'Balkan Banquets' veel meer zijn dan een concert dat voortborduurt op die vrolijke balkanhype. Met de voorstelling 'Balkan Banquets' gaat het Orchestre International du Vetex precies op zoek naar de niet voor de hand liggende clichés en gelijkenissen tussen België en de Balkan... Uiteraard met veel feestelijke en melancholische muziek, maar ook met filmbeelden, poëzie en typische gerechten! Voor 'Balkan Banquets' gaat Orchestre International du Vetex verschillende keren op stap in de Balkan. Ze gaan er samenwerken met muzikanten uit Servië en Bosnië, o.m. met Ivica Vucelja (Balkanto Vero) en enkele jonge muzikanten uit Mostar en Sarajevo. Het uitgangspunt is simpel: "Hoe correct zijn de vele clichés en vooroordelen die over de Balkan bestaan? Hoe belangrijk is muziek om wonden te helen? Hoe cruciaal zijn die verschillen tussen Serviërs en Bosniërs én welke rol speelt muziek daarin". En vooral: "Wat kan een grensoverschrijdend orkest als Orchestre International du Vetex, met Walen, Vlamingen en Fransen, leren van zijn Servische en Bosnische geestesgenoten". Hoe anders is het separatistische discours dat de voorbije jaren in ons eigen land steeds luider gaat klinken, van datgene dat de Balkan jarenlang in de greep had? Uiteraard zijn er verschillen tussen regio's en culturen, dat is maar goed ook, maar worden die verschillen niet veel te conservatief en angstig benadrukt? Is populaire feestmuziek niet dé manier om die verschillen net wat te gaan relativeren? Het resultaat wordt een fascinerende voorstelling met veel feestelijke muziek, maar ook met heel wat tristesse en nostalgie...naar vroegere tijden zonder pijn. Om de tijd die vaak te traag gaat, dan weer te snel op alles en iedereen inhakt. Voor 'Balkan Banquets' wordt het Orchestre International du Vetex uitgebreid met de muzikanten van Balkanto Vero en enkele jonge muzikanten uit Mostar en Sarajevo. De muziek wordt ondersteund door filmbeelden die worden gemaakt door jonge cineasten uit Kortrijk en Servië. Elk op hun beurt geven ze hun kijk op grenzen en hoe die al dan niet te overstijgen. 'Balkan Banquets' wordt vooral een feest! Een statement waarbij feestelijke muziek en kleurrijke fantasie een alternatief willen bieden voor een grijze samenleving waarin grenzen veel te statisch worden ingevuld...

Folk 2

Al enkele jaren spannen de muziekverenigingen samen om een Heuvellandweekend vol optredens in het Folk in Dranouter te organiseren. Op zondag was er om 11 uur een aperitiefconcert waarin leerlingen uit de academies van Ieper en Poperinge, die wonen in de kleurrijke gemeentes rond de prachtige heuvels aan de Frans-Belgische grens, mogen optreden. Meer dan 20 solisten en/of ensembles traden er op onder het organisatorische oog van coördinator Michael Pinket die ook de pianobegeleidingen verzorgde. Jonge muzikanten die amper nog maar enkele maanden hun instrument bespelen, deden de toehoorders in bewondering staan. De gevorderden brachten mooie vertolkingen van ingestudeerd werk. Gitaarorkest Guitaristiek o.l.v. Annelies Detru beet de spits af en een mooie afsluiter werd 'Oblivion' van Astor Piazzolla door accordeonist Ignace Braem. Alle participanten verdienen een grote pluim!

De Speelschaar

Hoeveel blaaskorpsen het Vlaamse land telt, weet ik niet. Het moeten er ontelbare zijn. En als de lentezon haar intrede doet, komen deze harmonieën en fanfares graag naar buiten. Zo ook de Speelschaar van het Stanislascollege (onder de leiding van J.M. Tahon - zie foto) te Poperinge. De kapel zat op een zaterdag midden maart afgeladen vol. De presentatoren hadden werk gemaakt van een uitstap met de boot. Het programma was doorspekt met uitheemse melodieën die met een cruise aangedaan konden worden. Het leerlingenkorps werd naar jaarlijkse gewoonte uitgebreid met oud-leerlingen en leraren. Ook een groep dansers kwamen op het einde de feestvreugde vergroten. En last but not least kwam zanger Franky Pluym en enkele vrolijke zangeresjes het slotlied zingen.

Nightbird

Op vrijdagavond 20 maart was het 'Nightbird Trio' te gast in de Poperingse gotische zaal. Toen we onze wagen parkeerden in het overvolle centrum van de hoppestad, wisten we al aan twee zaken dat het feest in de stad was. Op de markt stond een stampende kermis het volk te plezieren en de straten lagen vol confetti. Op de zondag van dit weekend zou de carnavalstoet weer door de straten trekken en de jongeren van het kleuter- en lager onderwijs hadden er hun stoet al op zitten. Dit leek me allemaal grote fun. Toch waren we vooral benieuwd of het zware geluid van de versterkers op de markt niet de tere klanken van het snaartrio zouden storen. De concertzaal van het stadhuis ligt weliswaar enkele verdiepingen hoger, maar toch zijn de ramen er flinterdun en zeker niet bestand tegen enkele decibellen van naburige pa-installaties. Niettegenstaande dat omgevingsgeluid kon het trio (dat bestond uit 2 gitaren en een cello) toch het publiek boeien. Werk van Scarlatti, Vivaldi, Villa-Lobos en Armand Coeck werden door deze toch ietwat rare bezetting ten beste gegeven. Veel van de composities waren bewerkingen van de hand van speelster Dumortier en hun mentor Coeck. Spijtig dat de beide gitaristen elk een geheel andere speelwijze erop na hielden. De oudere hardere speelwijze van Dumortier stak vooral af tegen het wat zachtere en doffere, intiemere spel van leerling D'Haene. Cellist Vercruysse daarentegen slaagde erin om zijn cello te doen zingen. Het trio was mooi in balans en is een mooi kamermuziekensemble.

Het monster in de spiegel

Op zaterdag 21 maart was Thé Lau terug op bezoek in de stadsschouwburg te Ieper met zijn show 'Tussen Amstel, Schelde en Taag'. Zelf weet hij ook wel (hij bevestigde dit in een mooi lied) dat hij niet moeders mooiste is en daarom had hij waarschijnlijk gerekend op de parel aan de Portugese muziekkroon, Maria de Fatima . Zij bracht fadoliederen terwijl Thé af en toe wat mee neuzelde in het Nederlands. Eén enkele keer wisselden ze van taal wat beiden tot wat glimlachende grimassen bracht. De muzikale begeleiding bestond uit twee gitaristen en een toetsenist. Vooral een Portugese gitaar met zijn heldere snaargetokkel kon mijn aandacht wegdragen. Visueel was er soms wat te veel rook. Thé kon zich zoals gewoonlijk niet stilhouden in zijn ronde en toch ook wat vierkante bewegingen. Enkel Maria stond rondborstig en pal achter haar microfoon. De avond was veel te snel voorbij. Deze meeslepende muziek houdt je oog en gevoel sterk weg van je besef van tijd. Enkele bisnummers waren dus graag meegenomen.

Een aria vol gitaarklanken

Kleine zaal de 'Aria', boven het café van het Hoppemuseum te Poperinge, is een voltreffer wat betreft akoestiek. De ruimte is niet al te groot, heeft een moeilijk podium dat in twee delen opgesplitst is en een 150-tal stoelen. Vroeger werden er films gedraaid en enkele jaren terug werd ze bijna niet meer gebruikt. Toch heeft de plek tal van mogelijkheden: ze ligt niet ver van het centrum, een café is ook al dichtbij en de nabijheid van het museum is een trekpleister. Annelies Detru en Frederick De Baene, twee gitaristen (de één reeds leerkracht aan de Poperingse academie en de andere student met een conservatoriumjaar in het vooruitzicht en leden van het gitaarorkest Guitaristiek), sloegen de handen in elkaar om een gitaarconcert op poten te zetten. Frederick speelde beheerst en technisch correct. Annelies had virtuozer materiaal op haar programma staan. Vooral de 'Variationen' van Mertz (een Hongaarse componist) en de 'Appalachian Dreams' van Duarte konden mijn hart wegdragen.