Elk jaar wordt wel iemand van de groten der aarde in de bloemetjes gezet en meestal postuum. Bij de klassieke componisten is dit ook zo. Bach, Mozart, Wagner, Chopin... ik noem er maar een paar die om de zoveel jaar aan bod komen. Per jaar circuleren er wel langere lijsten met minder bekende namen en worden er werken van hen uitgevoerd. 2009 werd een Händeljaar, al is Felix Mendelssohn (geboren in 1809) ook geen van de minste. Händel was de evenknie van de grote Bach, ook geboren in 1685, maar niet gestorven in 1750 zoals Johann Sebastiaan. Hij hield het nog 9 jaar langer uit, tot in 1759. In Langemark wilde men de aankoop van een nieuwe kruisweg (zie artikel hierboven) toch niet zomaar laten voorbijgaan. Samen met het Davidsfonds wilde men er op paasmaandag een groots feest van maken. Hun oog viel op een uitvoering van de Messiah (het grootste werk van Georg Friedrich) door het Collegium de Dunis onder leiding van Ignace Thevelein. Een koor van een 30-tal zangers nam het op tegen een 12-koppig ensemble. Vier solisten namen de solorollen voor hun rekening. Dit oratorium heeft een lengte van twee en een half uur muziek dat werd onderbroken door een korte pauze. Het is evident dat het publiek niet altijd even aandachtig kon zijn tijdens zo'n lange uitvoering. Toch werd er weinig gekucht en werd er goed opgelet. De akoestiek van de St.-Pauluskerk is dan ook magnifiek. Alle toehoorders, zelfs op de laatste rij, konden ten volle meegenieten van het spektakel. Zelfs het mijns inziens te kleine ensemble kon de kerk goed vullen. Spijtig van de vele onvolkomenheden bij de beide violisten. Dit kon beter. Verder kwamen de houtblazers wat weinig uit de verf. De trompettisten waren dan wel weer heel goed en konden de slotpassage mooi kleuren. De uitvoering was technisch piekfijn in orde, al kon deze dan weer de verwachte tekstexpressie tijdens het lijdensgedeelte niet ten volle verklanken. Overheen dit prachtige werk ontstaat er door een tekort aan variatie in de expressie een afmatting bij de luisteraar. Ik werd maar één keer wakker geschud door wat verbale expressie bij tenor Jan Van Elsacker tijdens zijn aria vlak voor het overbekende Hallelujah, dat tevens wat punch miste. Anders waren de solisten wel in goede doen. Een gesmaakte sopraanpartij van Sarah Peire kon mij bekoren en de technische geroutineerdheid van altus Patrick Van Goethem ook.
01 mei 2009
Kruisweg 2
Elk jaar wordt wel iemand van de groten der aarde in de bloemetjes gezet en meestal postuum. Bij de klassieke componisten is dit ook zo. Bach, Mozart, Wagner, Chopin... ik noem er maar een paar die om de zoveel jaar aan bod komen. Per jaar circuleren er wel langere lijsten met minder bekende namen en worden er werken van hen uitgevoerd. 2009 werd een Händeljaar, al is Felix Mendelssohn (geboren in 1809) ook geen van de minste. Händel was de evenknie van de grote Bach, ook geboren in 1685, maar niet gestorven in 1750 zoals Johann Sebastiaan. Hij hield het nog 9 jaar langer uit, tot in 1759. In Langemark wilde men de aankoop van een nieuwe kruisweg (zie artikel hierboven) toch niet zomaar laten voorbijgaan. Samen met het Davidsfonds wilde men er op paasmaandag een groots feest van maken. Hun oog viel op een uitvoering van de Messiah (het grootste werk van Georg Friedrich) door het Collegium de Dunis onder leiding van Ignace Thevelein. Een koor van een 30-tal zangers nam het op tegen een 12-koppig ensemble. Vier solisten namen de solorollen voor hun rekening. Dit oratorium heeft een lengte van twee en een half uur muziek dat werd onderbroken door een korte pauze. Het is evident dat het publiek niet altijd even aandachtig kon zijn tijdens zo'n lange uitvoering. Toch werd er weinig gekucht en werd er goed opgelet. De akoestiek van de St.-Pauluskerk is dan ook magnifiek. Alle toehoorders, zelfs op de laatste rij, konden ten volle meegenieten van het spektakel. Zelfs het mijns inziens te kleine ensemble kon de kerk goed vullen. Spijtig van de vele onvolkomenheden bij de beide violisten. Dit kon beter. Verder kwamen de houtblazers wat weinig uit de verf. De trompettisten waren dan wel weer heel goed en konden de slotpassage mooi kleuren. De uitvoering was technisch piekfijn in orde, al kon deze dan weer de verwachte tekstexpressie tijdens het lijdensgedeelte niet ten volle verklanken. Overheen dit prachtige werk ontstaat er door een tekort aan variatie in de expressie een afmatting bij de luisteraar. Ik werd maar één keer wakker geschud door wat verbale expressie bij tenor Jan Van Elsacker tijdens zijn aria vlak voor het overbekende Hallelujah, dat tevens wat punch miste. Anders waren de solisten wel in goede doen. Een gesmaakte sopraanpartij van Sarah Peire kon mij bekoren en de technische geroutineerdheid van altus Patrick Van Goethem ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten