Eén Vivaldi te veel
Op vrijdag 18 april kwam Arco Baleno, een kamermuziekensemble (strijkkwartet, klavecimbel, contrabas en fluit) optreden in de St.-Jacobskerk te Ieper. De organisatie West Classic had, gezien de klaargezette stoelen, wat meer volk verwacht. Het programma was rond het eeuwenoude thema van het concerteren gebouwd. Toch begon men voor de pauze met werk van twintigste-eeuwse Britten: Frank Bridge, de ongekende Stevenson met een puik piccoloconcert en John Rutter. De Irish Melody die Bridge omspeelde, was het overbekende 'Oh Danny Boy'. Toch moet de luisteraar wachten tot het slot van het werk om de volledige melodie te horen. De componist dissecteert als het ware de melodie en geeft pas op het einde het hele lied weer. Het concerto voor piccolo en strijkers van Stevenson was voor mij een revelatie. Fluitist Peter Verhoyen, toonde zich van zijn beste zijde en floot de kerkakoestiek vol met virtuoze standjes. De muziek van Johan Rutter daarentegen vond ik, na drie van zijn antieke suiteonderdelen, een brug te ver. Het is alsof hij een medley maakt van musicaltrucks, deze in een klassiek jasje stopt en dan verlangt dat we de hele weg meegaan. Het is allemaal wel mooi en sterk geschreven, maar na enige tijd boeit het niet meer. Van hetzelfde laken een broek is het met de concerti van Vivaldi.
Deze rosse priester schreef er meer dan 600 en ze lijken allemaal ietwat op elkaar. Na de pauze bracht het ensemble er vier van en het was er één te veel. Wat eruit sprong was het concerto (opnieuw) voor piccolo en strijkers. Weer kon Verhoyen zijn vogelgeluiden ten beste geven op een toch wel heel klein instrumentje. Ook het bisnummer was een Vivaldi-deel. Programma's dienen mijns inziens wat gedifferentieerder en wat meer gekruid.
Op vrijdag 18 april kwam Arco Baleno, een kamermuziekensemble (strijkkwartet, klavecimbel, contrabas en fluit) optreden in de St.-Jacobskerk te Ieper. De organisatie West Classic had, gezien de klaargezette stoelen, wat meer volk verwacht. Het programma was rond het eeuwenoude thema van het concerteren gebouwd. Toch begon men voor de pauze met werk van twintigste-eeuwse Britten: Frank Bridge, de ongekende Stevenson met een puik piccoloconcert en John Rutter. De Irish Melody die Bridge omspeelde, was het overbekende 'Oh Danny Boy'. Toch moet de luisteraar wachten tot het slot van het werk om de volledige melodie te horen. De componist dissecteert als het ware de melodie en geeft pas op het einde het hele lied weer. Het concerto voor piccolo en strijkers van Stevenson was voor mij een revelatie. Fluitist Peter Verhoyen, toonde zich van zijn beste zijde en floot de kerkakoestiek vol met virtuoze standjes. De muziek van Johan Rutter daarentegen vond ik, na drie van zijn antieke suiteonderdelen, een brug te ver. Het is alsof hij een medley maakt van musicaltrucks, deze in een klassiek jasje stopt en dan verlangt dat we de hele weg meegaan. Het is allemaal wel mooi en sterk geschreven, maar na enige tijd boeit het niet meer. Van hetzelfde laken een broek is het met de concerti van Vivaldi.
Deze rosse priester schreef er meer dan 600 en ze lijken allemaal ietwat op elkaar. Na de pauze bracht het ensemble er vier van en het was er één te veel. Wat eruit sprong was het concerto (opnieuw) voor piccolo en strijkers. Weer kon Verhoyen zijn vogelgeluiden ten beste geven op een toch wel heel klein instrumentje. Ook het bisnummer was een Vivaldi-deel. Programma's dienen mijns inziens wat gedifferentieerder en wat meer gekruid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten