Als mieren wervelkringelend mijn hersenen belopen
de woorden van mijn evenmens vervagen tot gefluister
snap ik de wereld niet en evenmin de verhalen van
zin en onzin in boekjes bladzijden uitlopend over
de rand van het toelaatbare is dat schrijven? auteur zijn?
ik walg van die bedoening en ontvlucht ze constant voor
andere oorden waar mijn denken verdrinkt in prozac
mijn bloed zich dunnetjes mengt met lichtlopend asaflow
en desalniettemin kan ik het niet laten het genot
in de kiem te smoren de angst te doen zegevieren
over het ongewoon banale van het dagelijkse
leven ik broed een ei uit nieuw boek met nooit gevraagde
woorden regels zinnen waar geen mens op wacht tenzij
ik zelf mijn spiegel mijn libido mijn alter ego
ja ja ik besef het weer ik stop ermee ik wil het niet
nog maar eens ondergaan tot eigen eer vergane glorie.
Joris Dewolf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten