Hier wat poëzie (van Sabine Waeyaert) ter verpozing. Neem plaats in een luie zetel bij een knisperende haard en herlees deze gedichten of een ander boek. Veel leesgenot.
1/ Als met een handgebaar
Jou zijn ons zijn
Dat eens beleefd
Met de ochtendkruimels
Onder tafel is geveegd
En dat de tweede lente
Nooit meer
Als de eerste wordt
Hoe kort
Haar bloei ook was
2/Mijn kind van de verandering
Mijn kind van de signalen
Ik ben je komen halen
Toen onze tijd daar was
Wij zijn samen geboren
En wat er is verloren
Een leven, zie ik nu pas
Wanneer je tegen me vlijt
Dan schuiven we samen uit de tijd
En vormen dromen
Toen je mijn hart overviel
Haakten je ogen zich aan mijn ziel
Ik kan niet meer ontkomen
Mijn kind van de verandering
Hou me niet uit de strijd
Bescherm me niet de hele tijd
Dat is mijn taak,mijn wezen
Mijn denken heeft zich opgesplitst
En alles wat ik heb gemist
Is met jou weer bewezen
Waar ik heen ga weet ik niet
Zolang jij me ziet
Zal ik niet verdwalen
En ook jij
Mag me altijd komen halen.
3/Vergeving is het stille
Zoete woord
Dat traag vergeten
Voorbij reist
Even de hand opsteekt
Herkenning
Diep
Als de noot van de ziel
Mijmert het
Verloren voor de mens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten